Pauline Koehorst

Vanmorgen vroeg ik me ineens af; worden er in dit digitale tijdperk eigenlijk nog dagboeken geschreven?

Het zou eeuwig zonde zijn wanneer belangrijke gebeurtenissen uit je leven vervagen en je jaren later niet precies meer weet hoe het zat. Ik heb gedurende een lange tijd  dagboeken geschreven. Dan baal ik over de hiaten in sommige omschreven gebeurtenissen. Aan de andere kant is het dan geweldig leuk om de missende stukjes nieuw leven in te blazen door middel van zintuiglijke ervaringen, hoe je je toen voelde en wat je dacht. Mijn manuscript telt inmiddels meer dan vijfhonderd bladzijdes. Mijn schrijfcoach Hedwig van Lier helpt mij mijn verhaal scherp te houden, door aan te geven waar ik zintuiglijke ervaringen en gedachtes zou kunnen toevoegen of juist weglaten, met als doel dat het verhaal nergens inzakt of juist te snel gaat. Ik word enthousiast van de uitwerking ervan. Alsof je als lezer nog beter het verhaal wordt ingezogen.